7 lipca 2017r.
Od
wyprowadzki Agnieszki i Wielkiego Wybuchu w życiu Kotów minął miesiąc. Trudny,
długi i cichy czas, w trakcie którego wszyscy próbowali się jakoś pozbierać i
zrozumieć zaistniałą sytuację. Jednak nikt nie był w stanie zrozumieć i poczuć
tego, co czuł Maciek. Dwudziestosześciolatek prawie z nikim nie rozmawiał, czas
zabijał na ćwiczeniach, na treningach starał się wyładować całą frustrację na
sprzęcie, co jednak miało różne efekty. Wiedział, że musi się pozbierać, za
tydzień miały odbyć się pierwsze zawody Letniej Grand Prix, nie mógł pozwolić
sobie na spadek formy – zbyt długo na nią pracował. Starał odciąć się od
wszystkich zbędnych wspomnień, które i tak nachodziły go w nocy. Ze swoją byłą
narzeczoną nie chciał mieć nic wspólnego. Nie mógł znieść tego bólu, który
rozrywał go od środka.
Maciej
opłukał twarz zimną wodą rozchlapując przy tym kilka kropel po łazience. Miał
dość. Nigdy nie sądził, że jego związek z Agnieszką rozpadnie się w jednym
momencie. Nawet przez myśl mu nie przemknęło, że dziewczyna będzie w stanie
zrobić mu coś takiego. Nie wiedział co nią powodowało, ale chyba nawet nie
chciał wiedzieć. Jeszcze rok temu myślał, że z Lewkowicz połączy go święty
węzeł małżeński, w ów czas jednak ona powoli się od niego oddalała. Okłamywała
go przez co najmniej pół roku.
Chłopak
spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Był blady, miał przekrwione i podkrążone
oczy, a jego twarz miała dziwnie żółty odcień. Wyglądał jak zupełnie ktoś inny.
Doskonale wiedział, że musi wziąć się za siebie, jeśli nie chce porażki już w
pierwszym konkursie.
Wyszedł
z łazienki, zszedł na dół i powłóczył nogami w stronę kuchni. Zapowiadał się
naprawdę ładny dzień, ale jakoś nie potrafił się z niego cieszyć.
Różowo-pomarańczowe niebo o poranku nie wywoływało w nim żadnych uczuć, choć
kiedyś potrafił pół godziny stać przy oknie w kuchni i podziwiać wschód słońca
z parującym kubkiem herbaty w ręce. Zatrzymał się pośrodku pomieszczenia
nieobecnym wzrokiem spoglądając w stronę okna.
-
Wszystko w porządku? – głos siostry zaskoczył go, aż dygnął.
Spojrzał
na Julię czerwonymi oczami. Od miesiąca nie wysypiał się na tyle, na ile
powinien. Za każdym razem, gdy zamykał oczy i powoli zapadał w sen przed oczami
widział twarz Agnieszki, a w głębi jego głowy szumiały jej słowa.
…Nie rób mi tego…
…kochałam cię. I nadal
cię kocham…
…byłeś wtedy na
zawodach…
…czułam się bardzo
samotna…
-
Maciek? – Julka zrobiła kilka kroków w stronę brata. – Chcesz o czymś pogadać?
Słowa
brunetki dobiegały do niego jakby z oddali, dopiero zapach jej czarnej kawy
sprawił, że się ocknął.
-
Nie, jest okej – mruknął jedynie i odwrócił się na pięcie, w stronę aneksu
kuchennego.
Julia
doskonale wiedziała, że wcale nie jest okej, ale postanowiła nie drążyć tematu.
Uznała, że brat sam dojrzeje do rozmowy z nią i wtedy sam przyjdzie. W prawdzie
wyglądał jak kupka nieszczęścia i strasznie chciała mu pomóc, ale wiedziała, że
naciskanie na brata nic tu nie pomoże. Musiał najpierw powalczyć z samym sobą,
żeby móc opowiedzieć komuś, co czuje. Szczególnie, że sam zamknięty był w
pułapce sprzecznych uczuć. Dopóki nie znajdzie sposobu, żeby się z niej
wydostać, nie będzie w stanie nikomu wyjaśnić co dzieje się w jego umyśle.
Wiedział, że to, co
zrobiła Agnieszka było niewybaczalne, ale nadal czuł tlący się płomień miłości,
jednak w chwili, gdy dowiedział się o zdradzie znienawidził ją. Nie mógł tego
zrozumieć. Wszystkie jego myśli i uczucia tworzyły takie kłębowisko, że nie
potrafił go rozsupłać. Czuł się bezradny, jakby ktoś zabetonował mu stopy i wrzucił
do rzeki.
*
* * * *
Julia
weszła do kuchni żwawym krokiem, jednak przystanęła na chwilę zauważając brata.
Maciek siedział przy stole nieobecny, jedynie ponuro grzebiąc łyżką w misce
pełnej leczo. Serce pękało jej co raz bardziej z każdym spojrzeniem na jego
wątłą sylwetkę i ponurą twarz.
-
Jak się czujesz? – zapytała.
Podniósł
na nią wzrok.
-
A jak byś się czuła, gdyby ktoś powiedział ci, że będziesz mieć dziecko, a
później okazało się, że nie jest twoje, a ty już zastanawiałaś się czy lepiej
będzie nazwać je Norbert czy Darek?
Julia
spuściła wzrok. Ta sytuacja przygnębiła wszystkich członków rodziny.
-
Przepraszam, przykro mi – zrezygnowała z dalszych pytań. Nie chciała
rozdrapywać niezagojonych jeszcze ran.
-
Nie musisz, to nie twoja wina – powiedział spoglądając w przestrzeń.
Widać było, że naprawdę
zdążył pokochać to dziecko.
*
* * * *
Wieczór
był ciepły i przyjemny. Julia siedziała w altanie z otwartym laptopem i
dopracowywała tekst, by mógł pójść w najnowszym wydaniu. Oprócz szelestu liści
oraz gry świerszczy w ogrodzie słychać było jeszcze tylko stukot klawiszy. Jej
palce zwinnie poruszały się po czarnych przyciskach, doskonale znając ich
rozkład. Julia usłyszała szmer trawy dochodzący zza jej pleców, lecz go
zignorowała kończąc myśl kilkoma stuknięciami.
-
Możemy pogadać? – usłyszała zachrypnięty głos brata i od razu oderwała się od
pracy, spoglądając na brata.
Przyjrzała
mu się uważnie. Miał poważną minę i szkliste oczy, dłonie zacisnął w pięści, aż
pobielały, nerwowo przestępował z nogi na nogę. Brunetka zamknęła laptopa z
głośnym klapnięciem.
-
Chodź – powiedziała cicho, wystawiając rękę w jego stronę.
Chłopak
powoli podszedł do niej i usiadł zostawiając między nimi małą przestrzeń, a
następnie wylał wszystkie swoje smutki i żale, aż nadeszła noc, a chłopak ukrył
łzy w jej mroku.
Julka
nie siliła się na tanie „Wszystko będzie dobrze” lub „Jakoś się ułoży”, bo
wiedziała, że to tak nie działa. Cierpiących nie wolno zbywać zwykłymi słowami,
które ukazują naszą obojętność. Trzeba ich wspierać choćby samą obecnością,
ramieniem, w które można się wypłać, bo żadne słowa nie są w stanie złagodzić
żalu i bólu, który te osoby czują. Nikt nie jest w stanie zrozumieć ich uczuć w
stu procentach, ale jeśli chociaż próbuje, to jest to przydatne i pomocne.
Nawet jeśli to niewiele.
14 lipca 2017r.
Kolejny
tydzień przyniósł więcej łzawych nocy i słonecznych dni, którymi Maciek starał
się cieszyć, jak kiedyś. Poranna herbata nie smakowała już tak samo jak kiedyś,
był bardziej gorzka oraz cierpka i nawet trzy łyżeczki cukru nie zbywały tego
smaku, ale mimo to chłopak przestał ignorować członków rodziny, znowu jadał
normalnie i spędzał czas ze znajomymi. Chciał przynajmniej sprawiać pozory, że
nic mu nie jest. Poniekąd nawet mu się to udawało. Dopiero wieczorami, gdy
dzień zmieniał się w noc i wszystkie żywe kolory przygasały, brunet czuł
przygnębienie. Zwykle w takich chwilach po prostu pukał do drzwi siostry, by
trochę razem posiedzieć i porozmawiać na błahe tematy.
Jakiś
cudem to działało. Rozmowy o pogodzie i dziwnych perypetiach życiowych Piotrka
Żyły przynosiły ukojenie. Agnieszka co raz rzadziej pojawiała się w jego snach,
choć minął ledwie tydzień, odkąd przestała nawiedzać go codziennie.
Ta
noc była inna niż wszystkie. Około drugiej obudził się z zapartym tchem, a
następnie, nie bacząc na godzinę,
poszedł do pokoju siostry i szarpnięciem ramienia wyrwał ją z głębokiego
snu. Wydawała się zdezorientowana i lekko przerażona, ale gdy tylko chłopak
zapalił światło, odetchnęła z ulgą.
-
Co się stało? – wymamrotała przecierając twarz dłonią.
-
Miałem dziwny sen – powiedział tylko, a ona od razu zrobiła mu miejsce na
łóżku. Chłopak oparł się plecami o lawendową ścianę, a następnie wbił wzrok w
wiszące naprzeciwko zdjęcie całego rodzeństwa przed wyjazdem Julii na studia. –
Widziałem w nim dziecko. W zasadzie nic się nie działo, ale patrzyło na mnie i
miałem wrażenie, jakby się
uśmiechało. Wiesz co było w tym
najdziwniejsze? – spojrzał na siostrę i nie czekając na odpowiedź kontynuował.
– Że było nagie, wśród ciemności i czerwieni. Samotne i bezbronne…
Zamilkł,
Julia nie odezwała się czekając, czy Maciek nie zechce dodać jeszcze czegoś.
-
Wiesz, pomachało do mnie – uśmiechnął się blado, prychając przy tym cicho. Mimo
względnej radości, jego oczy zaszkliły się. – Było piękne – dodał po czym
spuścił głowę, zakrywając twarz dłońmi.
-
Hej… hej, spokojnie – powiedziała delikatnie Julia. – Wiem, że nastawiłeś się
na to dziecko i to dla ciebie wielka strata, ale na pewno spotkasz jakąś
dziewczynę, która okaże się tą jedyną i będziecie mieć gromadkę pięknych
dzieci. Okej? – potarła jego ramię z otuchą.
-
Nie rozumiem, najpierw dała mi nadzieję, a później zwyczajnie wyrwała mi serce
– wybełkotał w swoje dłonie, po chwili podnosząc wzrok na twarz brunetki. –
Gdyby powiedziała mi od razu, jakoś bym to przełknął, ale ona wolała kłamać i
zgrywać się przez pół roku…
-
Też mam do niej wielki żal, ale tak naprawdę nie wiemy, co nią powodowało. Może
bała się ciebie stracić?
-
Więc najpierw mnie zdradziła, a później wolała mnie okłamywać? – żachnął się. –
Zwyczajnie zagrała mi na nosie – mruknął z żalem.
Serce
Julii krajało się na widok stanu brata. Nie potrafiła mu pomóc. Zdrada to jedno
z najgorszych rzeczy, jakie można zrobić drugiemu człowiekowi. Czy, gdyby
Łukasz ją zdradził, wybaczyłaby mu? Raczej nie, więc nie mogła oczekiwać tego
od brata. Nigdy nie lubiła Agnieszki, ale obarczanie jej całą winą sprawiało,
że Julka czuła się z tym zwyczajnie źle.
-
Mogę coś dla ciebie zrobić? – zapytała chwytając dłoń dwudziestosześciolatka.
-
Tak – odparł od razu. – Opowiedz mi coś – poprosił.
Trzydziestolatka
delikatnie zmarszczyła brwi.
-
Co? – dopytała.
Chłopak
wzruszył ramionami.
-
Nie wiem… Co u ciebie i Łukasza? – spojrzał jej w oczy.
Na
dźwięk jego imienia po plecach przebiegł jej przyjemny dreszcz.
-
Cóż, chyba wszystko w porządku… Dziś wzięłam wolne w pracy i jadę z wami na
zawody, więc się zobaczymy – uśmiechnęła się delikatnie. – Stęskniłam się za
nim, ale wytrzymam jeszcze troszkę – zachichotała krótko.
Kocur uśmiechnął się
półgębkiem, oczy mu rozbłysły. Nawet jeśli on nie znalazł szczęścia w miłości,
cieszył się szczęściem swojej siostry. Porozmawiali jeszcze chwilę, po czym
Julka wygoniła brata do łóżka, żeby wyspał się przed zawodami. Rano trzeba
jakoś wstać.
*
* * * *
Zapach
kawy wydawała się Julce jedynym powodem, dla którego warto było żyć. Nocna
rozmowa z Maćkiem dawała teraz o sobie znać. Na szczęście chłopak zasnął w
trakcie jazdy do Wisły i teraz był jak nowo narodzony, jednak jego siostra
potrzebowała wsparcia, ponieważ, mimo zmęczenia, nie dała rady zmrużyć oka w
trakcie jazdy. Termos, który trzymała w ręce wydawał się jedynym ratunkiem.
Wszystko
zmieniło się, gdy tylko weszli do Wioski Smerfów, a ona zobaczyła, wtedy
jeszcze stojącego do niej tyłem, trenera Włoskiej kadry. Jakby wyczuwając jej
obecność, odwrócił się przez ramię i uśmiechnął na widok Kotówny.
-
Łukasz! – pisnęła i wystartowała do niego biegiem.
Mężczyzna
odwrócił się do niej frontem i rozłożył ramiona na boki, dziewczyna wykonała
naskok na obie nogi, a wybijając się z nich wskoczyła w jego ramiona. Kruczek
zaśmiał się gardłowo, robiąc kilka kroków w tył. Trzydziestolatka odchyliła się
trochę, by spojrzeć mu w twarz, a to co zobaczyła w jego oczach, przyprawiło ją
o szybsze bicie serca.
Czysta
miłość – zdawały się krzyczeć iskierki w jego oczach. Pocałował ją delikatnie i
postawił na ziemię.
-
Wystarczyłoby zwykłe „cześć”, wiesz? – zażartował.
-
Nie wystarczyłoby – Julka pokręciła głową i wspięła się na palce, by ponownie
skraść mu całusa.
Łukasz
przytulił ją do siebie, obejmując delikatnie jej talię. Nagle brunetka
zapomniała o kawie, ciemny napój nie był jej już potrzebny. Dziewczyna wtuliła
się w niego z uśmiechem na ustach.
-
Wiesz, to o wiele łatwiejsze… - wymamrotała w jego klatkę piersiową.
-
Co takiego? – spojrzał w dół, gdy zadarła głowę, by na niego spojrzeć.
-
Kochać, gdy nie trzeba się z tym ukrywać – powiedziała, a siwiejący przy
skroniach mężczyzna ponownie złączył ich usta w pocałunku.
==============================================
Ju-hu!
Powróciłam :)
Ten rozdział bardziej poświęcony Maćkowi niż Julce i Łukaszowi, ale proszę zrozumieć - on jest w trudnej sytuacji! Także no...
Na dziś tyle, a ja się żegnam :)
Buziaki xxx
